Weer op de ‘17’

Vorig jaar hebben we, onderweg naar de Lofoten, de kustweg 17 gereden. Tijdens het laatste stuk, tussen Kilboghavn en Saltstraumen, was het weer echter heel erg beroerd. Daarom zijn we nog eens teruggegaan. Het weer is nu in ieder geval véél beter.

Via de E6 reden we vanochtend van Mørsvikbotn naar Fauske. Daar namen we de ‘80’ richting Bodø. In Løding zijn we begonnen aan de ‘17’.

Al snel waren we in Saltstraumen. Daar heb je, op het hoogtepunt van vloed en van eb, zeer sterke stromingen, omdat al het water uit of naar het achterliggende fjord door een hele smalle opening moet. We waren er dit keer op een ongelukkig moment. Het was doodtij, en dan is er geen enkele stroming. We zijn dus maar doorgereden.

Over schitterende kustwegen, maar ook over mooie binnendoortjes, zijn we naar het Svartisveld gereden. Dat is de op één na grootste Noorse ijskap. Via de 8 km lange Svartistunnel, nogal smal, niet al te best verlicht, slecht wegdek, reden we naar het Nordfjorden. Dat is het fjord waar de Svartisgletsjer in uitstroomt (al is de afstand van het fjord naar de gletsjer inmiddels zo’n 3 km). Vorig jaar was de gletsjer niet te zien, nu was er een prachtig uitzicht op de gletsjer.

We zijn gestopt op de camping van Furøy (gemeente Halsa). We blijven morgen hier staan.

Helaas is een aantal foto’s, genomen tijdens het rijden, bij nader inzien niet gelukt. De ruiten van de bus reflecteren zó veel, dat je meer van de inzittenden ziet dan van de omgeving. We denken dat dat komt, omdat we zuidwaarts rijden, en dus de zon op de voorruit hebben staan.