Onvoorstelbaar? Nee, de beelden komen vanzelf

Vandaag rijden we naar Birkenau. Ook al staat er niet veel meer overeind - van de meeste houten gebouwen zijn alleen nog maar de stenen fundering en de stenen schoorstenen zichtbaar, en de gaskamers en crematoria zijn door de Duitsers bij hun vlucht opgeblazen - er is maar weinig voor nodig om een beeld te krijgen van wat er zich hier destijds heeft afgespeeld. Op het perron werd een selectie gedaan: de bruikbare vrouwen gingen naar links, de bruikbare mannen gingen naar rechts, de rest ging naar het einde van het perron, linea recta naar de gaskamers (maar dat wisten de meesten niet, tot er geen water maar gas uit de douchekoppen kwam). Voor sommigen was er nog wat uitstel van executie, want vlak voor de gaskamers was er nog een tweede selectie, die op geschiktheid voor de medische experimenten van Jozef Mengele.

De “bruikbaren” kwamen terecht in een barak, een paar van steen, de meeste van hout. De inrichting van de barakken was min of meer standaard: er waren alleen maar slaapplaatsen, stapelbedden van drie etages met 5 personen per etage. De “mazzelaars” sliepen op de bovenste etage. Zij hadden geen last van de ontlasting van de mensen boven hen. Het was immers niet toegestaan om ‘s-nachts de bedden te verlaten. Er was ook geen sanitair in de barakken.