Tot de grens, maar niet erover

Vandaag hebben we weer een punt van onze to-do-list kunnen wegwerken. We zijn naar Grense Jacobselv gereden. Dat is het uiterste noordoostelijke punt van Noorwegen, op de grens met Rusland. In 2018 waren we in de buurt, maar we durfden toen de tocht niet aan, omdat de weg van Kirkenes naar Grense Jacobselv erg slecht zou zijn. Welnu, dat klopt, maar nu durven we het wel aan. We hebben inmiddels op meer onverharde wegen gereden.

Vanaf Tana bru zijn we vanochtend verder gegaan op de E6. Het landschap is boeiend. Stenig gebied wordt afgewisseld met toendra-achtig gebied.

Een stukje achter Kirkenes (de weg heet inmiddels E105, en gaat naar Moermansk) zien we de Noors-Russische grens. Deze zit momenteel min of meer potdicht.

Pal voor de grens slaan we linksaf richting Grense Jakobselv. Het is een afstand van 44 km. De laatste 10 km zijn onverhard. Dat zijn overigens de beste kilometers. Het verharde gedeelte zit zo vol met bulten en gaten, dat je met de buzz ( met bladveren op de achteras) gemiddeld niet harder rijdt dan35 km/uur. Het onverharde gedeelte is in betrekkelijk goede staat, alhoewel je op losse steenslag nu ook niet veel harder wilt rijden i.v.m. het lawaai.

De onverharde weg loopt grotendeels langs een riviertje dat hier de grens vormt tussen Noorwegen en Rusland. Regelmatig word je in meerdere talen gewaarschuwd om toch vooral niet naar de overkant te gaan. Van militaire activiteit (verhoogde waakzaamheid o.i.d.) hebben we niets gemerkt. Wél zie je af en toe uitkijktorens aan de Russische kant. Het is echter niet duidelijk, of deze bemand zijn. We zien ook nog een Noorse militaire loods, met een verzameling legergroene quads voor de deur, maar ook daar is geen levende ziel te bekennen.

Vlak voor het einde van de weg staat de Koning Oscar II kapel, vrij moederziel alleen in het landschap. De kapel is van 1869, en vlak daarna vernoemd naar Oscar II, ter herinnering aan zijn bezoek aan de kapel. De kapel en het naastliggende kerkhof (het ligt er behoorlijk vol) zijn helaas afgesloten.

Aan het einde van de weg heb je het gevoel, dat je aan het einde van de wereld bent. Met een grijze Barentszzee voor je, grijze rotsen aan de ene kant en Rusland aan de andere kant, kun je nog maar één kant uit: terugkeren.

We staan nu op een prima camperplaats in Kirkenes. Min of meer direct tegenover ons is de aanlegsteiger van de Hurtigruten. Dagelijks loopt deze om 09:00 uur binnen.